O co chodzi w tej sztuce

Teatr od wieków towarzyszył człowiekowi – poczynając od starożytnych sztuk greckich poprzez teatr elżbietański, aż do współczesnych spektakli. W teatrze pomiędzy aktorem i widzem tworzy się specyficzna aura. Ta relacja nabiera szczególnego znaczenia, gdy widzem jest dziecko. Dla niego teatr, jako świat magiczny jest dużo silniej odczuwalny niż dla widza dorosłego. Dodatkowo dziecko może stać się uczestnikiem spektaklu bądź procesu jego tworzenia. Prace nad nim sprawiają, że dziecko zaczyna widzieć więcej, otwiera się na „inność”. Pozwala odczuwać na własnej skórze na czym polega współpraca, zbiorowa odpowiedzialność za całokształt, działanie dla wspólnego dobra, ale też i praca indywidualna prowadząca do zbiorowego efektu końcowego.
Praktyczna edukacja teatralna niesie ze sobą szereg pozytywnych wartości istotnych w rozwoju dziecka. Dziecko zapewne przeżywa wewnętrznie to co się dzieje na scenie i w jego głowie rodzi się masa pytań, na które najprawdopodobniej nie pozna odpowiedzi, jeżeli obcowanie ze sztuką teatralną ograniczy się tylko do wyjścia do teatru, pozbawionego późniejszych dyskusji, rozmów czy wyjaśnień. „Dziecko jest zapowiadającą się zorzą człowieczeństwa, istotą chłonną i ciekawą wielkiego świata ludzi” – te słowa Stefana Szumana wskazują na to, że dziecko chce wciąż poszukiwać, doświadczać. Uczestnictwo w teatrze jest do tego doskonałą możliwością. Bądźmy dla nich drogowskazem. Tymi, którzy pomogą im zrozumieć.

Autor: Greta Wróbel, Dominika Dębiec